ZIT JIJ OOK WEL EENS AAN HET STUUR?
De afgelopen weken kwam hij regelmatig voorbij. De bus. En dan bedoel ik niet letterlijk door de straat. Nee, hij kwam ter sprake tijdens zowel de individuele coaching als bij de diverse groepen die ik coach.
Het één of het ander
Want vaak hoor ik cliënten zeggen dat ze graag het één zouden willen doen maar uiteindelijk toch kiezen voor het ander. En als ik dan vraag waarom krijg ik 9 van de 10 keer als antwoord: Dat wordt nu eenmaal van me verwacht. Of.....ik wil die ander niet teleurstellen. Of…….zo ben ik nu eenmaal, zo gaat het mijn hele leven al. Herkenbaar?
Achter in de bus
Tsja, naar mijn mening zit je dan toch echt achter in de bus zoals ik dat noem. En weet je, dan ben je afhankelijk van waar diegene die achter het stuur zit je naartoe rijdt. Is dat hoe jij je leven wilt leiden? Altijd aanpassen aan een ander? Zelden tot nooit je eigen weg kunnen of mogen kiezen?
Nee toch? Dit gun je jezelf toch niet?
zit jij ook vaak achterin?
En begrijp me goed, hiermee bedoel ik niet te zeggen dat je altijd maar je eigen zin kan doen. Uiteindelijk brengt het leven ook verplichtingen met zich mee en is het een kwestie van geven en nemen. De kunst is om hierin de juiste balans te vinden.
Voor in de bus
Want bedenk nu eens, hoeveel fijner zou het zijn als jij zelf op de plaats van de chauffeur kan gaan zitten? Zelf aan je levensstuur kan en mag draaien en kiezen welke kant je op zou willen gaan? Zelf richting te geven aan jouw leven?
Want ondanks dat ons vele dingen in het leven overkomen, hebben we altijd de keus hoe we ermee om kunnen gaan. Hoe zou dat voelen, eigen regie over eigen leven? Klinkt toch als muziek in de oren? Dus, wanneer kruip jijzelf achter jouw levensstuur?
ondanks dat het leven je overkomt heb je altijd een keuze hoe je ermee om kunt gaan
Zet die eerste stap
En vind je dat nog niet zo gemakkelijk om te doen? Kan je daarin wel een 'rijlesje' gebruiken? Weet dat ik graag een keer met je meerijd want blijer leven kun je leren, ook jij! Je moet het alleen wel willen.......
Een warme blije groet,
Mariette